Nieuw Zeeland deel 2!

Ik hoop dat jullie het tof vonden om te lezen over onze eerste avonturen op het Zuidereiland.

Momenteel zitten wij in Thailand, vanaf Sydney zijn we naar Bangkok gevlogen, wat betekent dat we in een nieuw continent aankomen; Azië! Het continent waar ook het grote China ligt en laat dit nou net een van de landen zijn die we nog willen bezoeken deze trip. Uiteraard houden we de berichtgeving goed in de gaten. We vinden we 1 ding het aller belangrijkst namelijk onze gezondheid. Begin april staat onze vlucht naar Beijing gepland maar als het tegen die tijd niet veilig is of vanuit Nederland afgeraden wordt erheen te gaan, gaan we niet. Simple as that! Momenteel verandert de situatie dagelijks omdat het nog heel vers is. Er valt dan ook niet veel nuttigs over te zeggen nog. In het ergste geval boeken we het om en gaan we ergens anders naartoe. Mocht Feyenoord tegen die tijd al kampioen zijn, kom ik zelfs misschien wel een paar weken eerder naar huis!! ;) Geintje natuurlijk!

Feyenoord houdt me trouwens nog wel bezig hoor. Je bent aan een seizoen begonnen en we hebben een aardige reeks neergezet. Toch gek om er dan ineens tussenuit te gaan. Maar, mijn pa en Jordy Dobber voorzien me van updates en sturen elke week de uitslagen en de laatste nieuwtjes door. Leuk om er op afstand toch een beetje bij betrokken te zijn!

Maar, genoeg over China en Feyenoord, we gaan weer terug naar de fantastische werkelijkheid van deze 4 maanden, terug naar Nieuw Zeeland!
Vorige keer sloten we af in Glenorchy, dit dorp ligt net boven Wanaka en is bekend om 2 dingen. 1, The Lord of the Rings is er opgenomen en je hebt hier een van de Great Walks van het land. Dit zijn meerdaagse wandelingen waarbij je van hut naar hut loopt. Zelf hebben wij geen great walk gelopen, maar wel delen ervan, zoals bijvoorbeeld in Glenorchy waar we een gedeelte van de Routeburn Track liepen. Een leuk stukje door het bos en uiteindelijk zijn we na ca. 1,5 uur neergeploft naast de prachtige, heldere rivier met ijskoud water van de berg. We stierven nog van de spierpijn van Roys Peak en daarom besloten we terug te keren en na 3 uur wandelen stapten we het busje weer in terug naar de camping. Onderweg maakte we van die foto's waarbij je midden op de weg loopt weet je wel? Of dat niet gevaarlijk is? Er is er verder geen hond! Haha! Dit was dus totaal geen probleem. En dat is ook wel het mooie van het Zuidereiland. De rust op de drukste en mooiste plekken die we bezoeken.

We zijn terug op de camping en besluiten in het bed boven op het dak te slapen. Het beste daarvan is het wakker worden. 

De wanden van de daktent op ons busje zijn rondom namelijk helemaal te openen. Man man man wat is dit lekker wakker worden. Je ziet de bergen om je heen en voelt de frisse lucht je tentje in komen. Het is veels te vroeg maar je wil maar 1 ding. Die ladder af, een oploskoffie maken en erop uit! Wat een geweldige manier van rondreizen is dit toch.  

Na Glenorchy rijden we via dezelfde weg weer terug. Dit houdt in via Queenstown en Wanaka richting Haast, de west kust van NZ! Dit kan niet anders dan dat we dezelfde weg terugrijden. Er zijn simpelweg gewoon niet zoveel wegen en ben je dus soms genoodzaakt dezelfde wegen heen als terug te rijden. In Queenstown stoppen we een paar uurtjes. Ik koop er een All Blacks shirt (rugby) en Nikki winkelt uiteraard gezellig mee! We stappen weer in en rijden de stad uit.

Over rijden gesproken! We rijden hier natuurlijk links en jullie vragen je natuurlijk af of dat allemaal goed gaat. En dat begrijp ik! Eerlijk gezegd gaat het super. Toch zijn er een paar momenten die ik jullie niet wil onthouden. Zo wilde ik op een dag linksaf slaan, de makkelijkste bocht want dit is de korte bocht. Ik was de draad effe kwijt en vond dat de auto midden op de kruising heel gek voorgesorteerd stond. Zodra ik eindelijk kon stuurde ik vakkundig om hem heen en sla linksaf. Precies, volle bak tegen het verkeer in haha! Gelukkig konden we direct naar links voordat t gevaarlijk werd en konden we er gewoon om lachen. Ook heb ik een hele dag de ruitenwissers en knipperlichten met elkaar verward. Dit heeft behoorlijk knullige situaties opgeleverd kan ik je vertellen! Maar, geen paniek, ik kan alvast verklappen dat de campervan zonder kleerscheuren weer is teruggebracht was ze vandaan kwam! ;)

Voordat we aan de west kust arriveren stoppen we nog bij de blue pools. De naam zegt t al. Dit is wederom (ijskoud) en kraakhelder gletsjer water een half uurtje gelegen van de carpark. Prachtige kiezelstranden en suspension bruggen. Nadat we twee uurtjes hebben gelegen en heel stoer snel erin gedoken zijn om er héél snel weer uit te komen (ja, echt koud water, zo koud dat je poten zeer doen als je erin staat haha!) rijden we naar Haast. Hier is verder niets te doen, maar via Haast, waar we tanken, rijden we door om zo dicht als mogelijk van de Frans Jozef gletsjer te komen.

We slapen er gratis met heel veel andere busjes op een kleine parkeerplaats. We zetten de wekker achterlijk vroeg en rijden de volgende morgen naar Frans Jozef. Vanwaar die haast hoor ik jullie denken. We hebben besloten een poging te wagen om de heli hike te doen. Dit houdt in, per helikopter naar de gletsjer en daar 2 uur wandelen met een gids. Vervolgens wordt je met een helikopter weer opgehaald en veilig teruggebracht. We komen aan bij de balie en hebben heel veel geluk, er is namelijk nog een middag toer met 2 plekjes. Tof!! Nadat we de was doen en de bus besluiten op te ruimen is het tijd om om te kleden en richting de heli hike te gaan. De hele dag was het weer prima in orde. Wat wolken, blauwe lucht en een zonnetje. In de middag slaat dit binnen een half uur om en voelen wij de bui letterlijk hangen. We lopen binnen om in te checken en zien overal dat alle toers de rest van de dag gecanceld zijn ivm slechte weersomstandigheden. Kut! Dat is even balen. We hadden hier wel rekening mee gehouden omdat het vaak voorkomt. Maar alles verliep zo lekker de hele dag dat we dachten het geluk aan onze zijde te hebben, maar helaas. Ze hebben een 'clear weather window' nodig van 4 uur goed en geschikt weer. Als dit niet gegarandeerd kan worden gaan ze niet. Omdat niets zo veranderlijk is als het weer besluiten ze dit pas kort voor de toer. Een bittere pil maar helaas. We hebben nog de optie om de volgende ochtend een nieuwe poging te wagen. We checken het weer en komen tot de conclusie dat dit zeer waarschijnlijk zonde van onze tijd zal zijn en besluiten door te tuffen richting het noorden langs de ruige en ongetemde westkust.

Een volgend hoogtepunt hier zijn de pancake rocks in Punakaiki national park. Die zijn rotsformaties die echt op gestapelde pannenkoeken lijken, waarvan ze tot de dag vandaag niet exact weten hoe dit exact ontstaan is. Uiteraard heeft t met erosie te maken, zee en regenwater die de stenen van boven en beneden aantasten, maar hoe de laagjes precies zo op elkaar terecht zijn gekomen weet niemand. We lopen hier rond, zijn wederom bijna de enige hier en spotten Hector dolfijnen dichtbij de rotsen beneden. Die zijn de kleinste dolfijnen en zeker niet de enige dolfijnen die we nog zullen spotten.

Via een lange route door het binnenland is het tijd geworden voor het noorden van het Zuidereiland. Dit is het meer tropische gedeelte van het Zuidereiland. Ja, dit stuk land aan de andere kant van de wereld heeft echt alles. We trappen af op het noordelijkste punt waar we een strand bezoeken wat iedereen kent van de windows screensaver. Het gaat om Wharariki beach. We willen hier gelijk naartoe gaan en zien het strand alles behalve zoals de screensaver. De mist wordt echt exact van dit strand het land op gevoerd en we zien echt niets van de rotsformaties. Het waait keihard en geeft het strand een ruige en mysterieuze uitstraling. Een soort einde van de wereld gevoel. Heel tof, maar niet waar we voor kwamen! We besluiten daarom de dag erna een nieuwe poging te wagen. Dit zag er al een stuk beter uit en de foto ervan vind je in de galerij! :)

Toch is dit ook wel gaaf eigenlijk als ik er zo over nadenk. De ene keer heb je alle geluk van de wereld en trekt het volledig open zoals we eerder meemaakten. De andere keer sta je in de dichte mist, wordt je heli hike gecanceld en heb je pech. Het is Moeder Natuur op haar best, toch? Je ziet vaak prachtige dingen, en soms ook niet. Dat is ook wel de charme denk ik. Je moet geduld hebben en het soms nemen zoals het is. Het laat je de schoonheid van dit land enorm waarderen op haar eigen manier.

Na het screensaver strand rijden we naar Abel Tasman national Park. Abel Janszoon Tasman was een Nederlandse ontdekkingsreiziger die dit prachtige gebied ontdekt heeft. Bij de hut aan het begin van het park zien we zelfs twee grote ingelijste fotos hangen van Juliana en Bernard en van Beatrix en Claus. Haha geweldig hè?! Op het moment dat we er samen verdwaasd naar kijken loopt er een vent voorbij die plat roept, ja je komt er nooit vanaf zelfs aan de andere kant van de wereld niet! Haha. Naast Nederlanders vind je hier voornamelijk Duitsers. Met al die visrestaurants, kustplaatsjes en Duitse taal hebben we soms het idee aan de Zeeuwse kust belandt te zijn haha!

De eerste dag in Abel Tasman brengen we door op het meest noordelijke strand in het park; Totaranui. Dit is een mooi goud geel strand met helder blauw water. We wandelen helemaal naar het einde van het strand en klimmen over wat rotsen. Dit resulteert in een waar privé strandje waar we een aantal uurtjes doorbrengen. Heel vervelend! De volgende dag gaan we vanaf het zuiden het park in. Dit kan uitsluitend per watertaxi. We klagen wel eens dat je in Azië genaaid wordt en er geen vaste prijzen zijn... De prijzen die je voor toers betaald in NZ zijn anders ook niet misselijk. We betalen 160 dollar om per boot het park in te komen en om weer opgehaald te worden. Maar, dan krijg je ook wat! We springen achterin de boot, op de parkeerplek tegenover onze camping. De boot zit op dit moment nog achter een tractor vast. De tractor rijdt ons naar de zee, draait 180 graden en brengt het bootje achteruit rijdend te water. De chauffeur springt vervolgens in de boot, de tractor wordt overgenomen en zo gaat er weer een bootje vol het park in. Geniaal!

We besluiten ons ergens halverwege het park af te laten zetten om vervolgens zo'n 4 a 5 uur naar het zuiden te lopen. Een goede keus bleek achteraf. Het Abel Tasman np is prachtig. De stranden en baaien ogen Caribisch en ondanks het hoogseizoen is het ook hier vrij rustig. We houden nog een zwemstop ergens in een beekje, relaxen op het strand en worden dan alweer opgepikt uit het park. Weer een dag voorbij gevlogen!
Met de boot zijn we net op tijd terug voor de happy hour tegenover onze camping. We bestellen twee dikverdiende biertjes en gaan vervolgens terug naar de camping. We hebben nieuwe Britse buren (ouder stel) en raken aan de praat. Ze vertellen over een toer die ze in kaikoura hebben gedaan, onze laatste stop voordat we weer in Christchurch aankomen. Het zwemmen met wilde dolfijnen! Nikki smelt bij de verhalen en video's en besluit direct dat wij dit ook gaan doen, haha! Hierover later meer.

Achteraf zijn we het samen eens, dit park behoort zeker tot een van de hoogtepunten op het Zuidereiland. Wat trouwens wel mooi was op de heenweg met de boot, stopte we bij een eilandje waar wat zeehonden lagen. Onze schipper, met prima kiwi accent, vertelde dat de mannetjes en vrouwtjes hun eigen eiland hebben. Voor de mannetjes noemde hij het een man cave! Because they have their own baaar there, and sky TV with olllll the channels! Hahaha prachtig! Ook maken ze maar al te graag geintjes over Australiërs. Zo vroeg hij bijvoorbeeld aan iedereen op de boot waar ze vandaan kwamen. Uit interesse? No just to make sure I do not have any ozzies on board this morning!

Hierna rijden we twee uurtjes door en komen we terecht in de wijnregio van nz, Marlborough! We boeken een camping plek bij mensen thuis, op een veld in de tuin, en gaan op pad! Nikki had er 2 uitgekozen waarvan de eerste toch wel het allertofst was. Dit was Yealand Estate. Het speciale van de wijnen van Yealand is dat de wijnranken op de kliffen groeien aangrenzend aan zee. De wind en het klimaat maakt dit tot een perfecte plek voor de award winning sauvignon blanc!
Op het terrein kan je een self drive tour doen.
Je krijgt een zakje kippenvoer mee en wordt op pad gestuurd. Voor ons nieuw, voor de kippen niet! Bij de eerste stop stappen we uit en er komen direct een kip of 10 onze kant op. Hahaha! Geweldig. Er lopen kippen en schapen om op natuurlijke manier te mesten, en ongedierte uit de weg te ruimen. Overal staan speakers waaruit klassieke muziek klinkt. Vinden de druiven fijn. En ik maar denken dat wij gek zijn ...

Deze wijnrank bestaat pas ongeveer 20 jaar en is een van de duurzaamste ter wereld. Ze recyclen werkelijk alles en overal is over nagedacht. Tevens hebben ze het grootste zonnepanelen dak van het land. Ideaal, want ze zijn gelegen in de regio waar het meest de zon schijnt.

Eenmaal terug gaan we proeven! Niet te veel natuurlijk want er moet nog gereden worden. We vragen de dame die ons helpt het eea, proeven 4 wijnen en gaat met een veel te dure fles wijn naar de volgende! Bij de volgende spot doen we geen rondleiding, maar laten we ons adviseren, bestellen we een wijntje en een snack en gaan we op zitzakken lekker in de zon zitten. Op dat moment lezen we ook over Kobe Bryant... Bizar. Je moet genieten van het leven want het kan zo ineens voorbij zijn. Wederom een cliché, maar o zo waar en om de zoveel tijd word je met je neus op de feiten gedrukt. Jucy, het bedrijf waar wij ons campertje huren, heeft leuke quotes op de busjes staan. Eentje die hier perfect bij aansluit is: the glass is always half full, and the other half was delicious! En weet je, ze hebben he-le-maal gelijk!

Kaikoura!! De laatste stop op onze roadtrip door NZ. Voorbij gevlogen is de tijd wat maar 1 ding kan betekenen. Dat het tof was! En dat was het zeker, maar, het werd nog veel toffer. We wilden hier graag naartoe, omdat je hier walvissen kan spotten. Iets wat ik zelf al heel lang, heel graag wil doen! We hebben dan ook een toer geboekt en gaan de volgende morgen met een boot de zee op om dit te doen. Super vet! Dit doen we niet met zijn tweetjes, maar met nog 3 anderen. Een vriend van de middelbare school, die al een tijdje in Australië woont, is ook op reis door NZ, samen met zijn zusje haar vriend die wij ook kennen! Kortom, gezellig! Ze hebben hun planning een beetje omgegooid en zodoende brengen we de komende dagen met elkaar door. Wij boeken vast een camping langs de weg met zeezicht en installeren daar. Na een uurtje komen Jason, Myron en Rowan aan. We zetten de tafels bij elkaar, stoeltjes erom heen, muziekie aan, pakken een biertje, kletsen, eten en de avond vliegt voorbij! De recensies van deze camping, die niet meer was dan een stuk braakliggend terrein langs de weg met een wc, logen er niet om. Je had er namelijk prachtig uitzicht op zee. Meer heb je toch niet nodig? Al snel spotten we dolfijnen in de verte. Jason, in het bezit van een drone, knalt dat ding de lucht in en wat we dan zien is magisch! Een kolonie van een stuk of 40 dolfijnen jaagt namelijk op een school vissen. Ze komen steeds dichterbij en wij rennen naar de rotsen om zo dichtbij mogelijk te komen. Wat is dit mooi! National Geographic in je achtertuin. De drone beelden die we later terugkijken zijn geweldig. Door het heldere water zie je de school vissen waar alle dolfijnen achterna zitten. De dolfijnen springen van vreugde en jagen er achteraan. We waren er allemaal even stil van.

De volgende ochtend gaat vroeg de wekker. Het is walvissen tijd! We checken in, worden gewaarschuwd voor zeeziekte, en boarden voor de toer. Deze toer wordt aangeraden en krijgt ontzettend hoge recensies. Het is in handen van Maori en heeft een slagingskans van 95%! Dat moet dus helemaal goed komen. Zou je denken... Maar zoals ik eerder al zei doet de natuur in NZ echt haar eigen ding. Het is namelijk super mistig, en kunnen niet ver kijken. De kapitein luistert, hoort 2 walvissen maar helaas, dikke pech. We horen bij de 5% die niets ziet en teleurgesteld keren we terug naar de haven van Kaikoura.
Eenmaal terug op het kantoor van de whale watch kaikoura horen we dat we in de middag nog mee kunnen met de 15 uur toer... Top!! We boeken om, en gaan kaikoura in. Mini stadje, maar we komen terecht in een klein gezellig koffie barretje. We doden de tijd, drinken een bakkie en lunchen. Hierna gaan we weer naar het kantoor terug, doen we hetzelfde rondje als vanmorgen, en gaan we de boot op!

Inmiddels is het open getrokken en we hebben er goede moed in. De gene die alles op de boot aan elkaar lult groet ons in Maori en besluit vanaf dat moment geen seconde zijn klep te houden. Wat een vent! Maar hij deed het echt heel leuk. Vol overgave, want alle mensen die voor deze organisatie werken zijn gek op de zee en walvissen in het bijzonder. Hij geeft ontzettend veel uitleg en zo leren we veel over deze prachtige beesten. Ze worden tot wel 18 meter, wat even lang is als de grote boot waar we op zitten. Ze wegen tot wel 60.000 kilo en leven diep in de oceaan. Zo diep, dat ze niets kunnen zien. Door middel van het uitstralen van geluid, weerkaatsen en terug ontvangen hiervan, schetsen ze het beeld op de diepe zeebodem. Zodan, slimme beesten hoor ik jullie denken. Dat klopt! Potvissen hebben dan ook de grootste hersenen van alle dieren. Zo'n 8 kilo zwaar en zo groot als een basketbal. Zo nu en dan laten ze zich aan het wateroppervlak zien omdat ze max een uur of 2 onder water kunnen blijven, en laat dat net nou net zijn waarvoor we gekomen zijn! De boot vaart weer een half uurtje de zee op waarna we het dek op mogen. Het komend half uur zien we wederom niets meer dan albatrossen (ook indrukwekkend overigens) en zeehondjes. We worden melig en beginnen uit te rekenen hoe klein de kans is dat we wéér de lul zijn. De kapitein luistert meerdere keren onder water met zijn instrument en bevestigd dat er 1 zit. Nu nog boven komen... Ze gebruiken overigens alleen luister apparatuur. Geen voer of wat dan ook. Ze worden niet gelokt. Er is respect voor deze dieren, die ze graag spotten, maar temperen verwachtingen en  blijven erop wijzendat de natuur de natuur is en ze die niet kunnen beïnvloeden. Doen ze goed denken wij. Eindelijk is het dan zo ver! Nota bene Rowan van onze groep spot de walvis! De boot draait en de komende 10 minuten zijn we allemaal getuige van een gigant van een walvis die rustig rondzwemt. Om de 15 seconde blaast het beest uit waardoor er een fontijn ontstaat. Het zonlicht dat erop schijnt zorgt telkens voor een korte regenboog. Je ziet zo'n klein deel van het beest, dan te bedenken wat er nog allemaal onder water zit. Geweldig. Je ziet het gedeelte van de bovenkant van zijn hoofd tot de kleine vin in het midden. De hele staart zie je maar één keer, waarna hij weer naar de diepte duikt. Na circa 10 minuten tilt het prachtige zoogdier zijn rug iets omhoog uit het water. De aanzet tot zijn duik het diepe in! Langzaam verdwijnt de voorkant van de walvis onderwater en komt de vin omhoog. Geweldig! Wat een prachtig gezicht zeg. Als ook de vin in het water verdwijnt. Met een grote glimlach en voldaan nemen we plaats voorop de boot. In de zon met hoge snelheid knallen we terug naar de haven.

Overigens maakte onze geweldige entertainer aan boord nog wat ozzies belachelijk. Hij liet een foto zien van de walvis, en legde uit welk onderdeel waar precies zat. Hij sloot af met: so, for all met Australian cousins, the HEAD, the HIP, the TAIL okay?? Hahaha mooie vent!

Eenmaal terug op onze camping doen we wat we gisteren ook deden. Slap ouwehoeren, lekker eten en drinken en nagenieten van een mooie dag! Voor het slapen gaan nemen we afscheid van Jason, Myron en Rowan. Het waren 2 toffe dagen jongens! De reden dat we dit in de avond al deden was omdat wij de volgende ochtend bizar vroeg ons bedje uit moesten, ivm de dolfijnen toer! Wat het precies inhoudt? Met een bootje de zee op, je wetsuit aan, je snorkel op je kop en hopen dat je dolfijnen spot waar mee je kan zwemmen! Ja, wilde dolfijnen! Vet hè?! Er was eerst geen plek.

De toer was in eerste instantie namelijk helemaal volgeboekt. We plaatsten onszelf op een reservelijst en werden een dag later gebeld. Lekker zeg!! Er was plek! Enige kleine nadeel, 5:15 in de ochtend werden we verwacht bij de toer organisatie. Jezus wat vroeg haha! Maar achteraf o o o zo waard. We eten een minimaal ontbijt en checken in. Krijgen uitleg, al onze gear als in wetsuit, snorkel, flippers etc. en gaan de bus in. Op naar de boot! Klein bootje dit keer, en veel meer golfslag dan gister op de walvistour. Zo veel zelfs dat het 2 mensen te veel wordt. Ze zijn de hele toer kotsmisselijk en spugen meerdere emmers vol. Echt enorm balen als je je zo voelt.

Wij hebben gelukkig nergens last van en hopen snel dolfijnen te spotten. Het is wederom heel mistig en nog maar een graad of 16, dus we hopen niet hetzelfde scenario te krijgen als gister. Gelukkig, na 3 kwartier varen, spotten we de eerste dolfijnen! We blijven ze op het spoor en komen bij een veel grotere groep terecht. De toeter op de boot gaat wat inhoudt dat je je klaar moet maken en op het signaal moet wachten dat je de zee in mag duiken. Best spannend. Open zee, vissen net zo groot als jij, en jij moet er tussen duiken. Dus wat doen we? Precies. We duiken erin!!

Bij de briefing hebben we te horen gekregen dat je gek moet doen in het water. Gek bewegen, rondjes zwemmen maar vooral zo veel mogelijk geluid maken! Hahaha, als een stel malloten duiken we er dus in en de een doet nog gekker dan de ander. De dolfijnen vinden mensen en boten leuk. Ze komen op ons af en als ze het zat zijn zwemmen ze door. Hoe langer je ze bezig houdt, des te leuker ze het vinden en des te langer ze bij je blijven. Zo op open zee met een bril op je knar ademend door een pijpie valt het niet mee om ook nog achterlijk te zwemmen en al helemaal niet om geluid te maken, moet ik eerlijk zeggen. Maar, we krijgen de mogelijkheid om maarliefst 5x het water in te gaan deze ochtend dus ik kan zeggen dat we er aardig goed in zijn geworden!

We duiken dus het water in en kijken direct naar beneden. O - ve - ral dolfijnen!!! Bizar!! We zwemmen snel rondjes en schreeuwen het uit door die snorkel. De dolfijnen en iedereen op de toer is door het dollen. Wat is dit magisch!! Na een minuut of 2 gaan de dolfijnen er vandoor. De toeter gaat weer, we zwemmen snel terug en klimmen op de boot. We nemen plaats op de achterzijde met onze flippers nog in het water. De boot maakt vaart en al snel belanden we in een kolonie van circa, en ik lieg echt niet, 100 dolfijnen!! Wtf! Is dit echt? Terwijl we nog varen weten steeds meer dolfijnen de boot te vinden. Ze zwemmen mee in de stroom, ze springen, ze maken salto's en genieten volop van onze aanwezigheid. Prachtig toch??! Nog 4x zullen we deze magische ochtend de boot uit springen om tussen circa 100 wilde dolfijnen te zwemmen. Zo dichtbij dat je ze aan kan raken als je dat zou willen. Ze dansen, ze springen om je heen en hebben er zichtbaar plezier in. Na de 5e keer zwemmen we terug. Kleden we om, krijgen we warme chocolademelk aan boord en stuiteren we terug naar de haven van Kaikoura. Deze stad was niet zo zeer een hoogtepunt zelf, de dieren die we hier gezien hebben en het gezelschap met wie we waren, zeker wel. Wat een geweldige 3 dagen hebben we hier gehad!

Dezelfde ochtend zetten we de route in richting christchruch. We brengen de middag door in deze stad die een aantal jaar geleden keihard is getroffen door een aardbeving. De schade is nog steeds goed zichtbaar. Diverse gebouwen worden nog steeds gerenoveerd en ook zie je vanzelfsprekend veel nieuwbouw. De volgende dag bezoeken we het oude huis van Toon, de oom van mijn moeder. Hij heeft 10 jaar in Christchurch gewoond en we hebben namens hem de groetjes gedaan aan zijn Nederlandse buurvrouw van destijds. We belden aan, en vielen met ons neus in de boter. Het hele huis zat vol visite en we werden met gebak en koffie zeer hartelijk ontvangen. Ze vonden het geweldig dat we gedag kwamen zeggen en moesten natuurlijk de groetjes terug doen. Een ontzettend leuke ervaring!

Helaas zit de trip er nu wel echt op. We gaan terug naar de camping en beginnen de bus op te ruimen en schoon te maken. Als alles is gefixt rijden we naar Jucy. We zijn iets te vroeg dus stoppen bij een koffie tentje om de hoek. We hebben een kaart van NZ en vinden het leuk de route uit te tekenen op de kaart. We checken de meterstanden en komen tot de conclusie dat we zo'n 4000 km gereden hebben in ons campertje, over het prachtige Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. We hebben op prachtige stranden gestaan, besneeuwde bergen gezien en zelfs walvissen gespot. Vanaf dag 1 hebben we ons verbaasd van de prachtige natuur. Ik kan echt absoluut iedereen aanraden hier een keer naar toe te gaan. Nieuw-Zeeland, het was me een waar genoegen.

Evt. kan je hier nog een korte video zien over hoe NZ de schoonheid en cultuur wil bewaken. Kregen wij te zien om de walvissen toer, en duurt zo'n anderhalve minuut:
https://youtu.be/9pjWmOgWvcU